From home... naar huis!

Hallo lieve lezers van mijn blog,

De 3 maanden in Malawi zijn voorbij! Deze maanden zijn echt voorbij gevlogen, maar de laatste twee weken lijkt de tijd steeds sneller te gaan en komt het afscheid van Malawi én de kinderen steeds dichterbij….

Maar voordat het zover is heb ik eerst nog een lang weekend vrij met Pasen! We ontmoeten andere Nederlanders in de stad, die daarna gezellig een bakje koffie komen drinken. Op zaterdag, m’n laatste in Malawi, doe ik nog één keer flink mijn best om de Big Five te spotten in een wildpark. Ze komen helaas niet meer allemaal om me uit te zwaaien, maar de hoeveelheid prachtige olifanten en zebra’s op paar meter afstand van de auto maken alles goed!
En in deze week van “laatste dagen” volgt een bijzondere zondag, Pasen! Ik ga vandaag naar de kerk in Mbulumbuzi, een “bushkerk” een stenen kerkgebouw zonder deuren of ramen en waar (bijna) iedereen op de grond zit. Helaas preekt de dominee vandaag alleen in het Chichewa en laat de Engelse vertaling voor wat het is. Gelukkig kan ik inmiddels wel wat meezingen en ken ik al heel wat mensen uit de kerk om na de tijd een praatje mee te maken, hierdoor voelt het toch wel een beetje zoals het gemeenteleven in Nederland. Als ik meeluisterde met mijn eigen gemeente via internet of mooie kaarten ontving van mensen uit de kerk voelde de gemeente in Vriezenveen toch ook dichtbij!
Op maandag hebben we met verschillende Nederlanders die hier in Malawi wonen/werken een goede en gezellige dag bij Fam. Oomen in Zomba, uren praten op de veranda en lekker eten, de dag vliegt voorbij!

En dan breekt de laatste , korte werkweek aan. Nog even flink genieten van alle kinderen om me heen en af en toe al een traantje verbijtend als ik denk aan het afscheid en als een klein jochie in z’n beste Engels tegen me zegt: Marieke, no go to Holland, no, no, NO!
Ook de kinderen merken dat ik aan het afronden ben, bij de kleuters maken we de laatste kleurplaat en oefenen we nog één keer om de cijfers fatsoenlijk op papier te krijgen ;-)
Bij de oudere kinderen de laatste sommen en vooral bij standard 4 de afsluiting van een periode tafels oefenen en opzeggen! Toen Jentine en Rianne na 2 maanden terug gingen naar Nederland, ben ik hiermee verder gegaan en kreeg toen gelukkig hulp van een student, Moses. Zelfs de laatste week was er nog een mooie vooruitgang te zien, er werd hard gewerkt voor stickers op de stickerkaart en het beloofde cadeautje. Dat we uiteindelijk niet alleen de kinderen die alle tafels kennen een extra cadeautje geven, maar ook degene die ondanks leerproblemen goed vooruit zijn gegaan, is hier niet gebruikelijk. Zelfs van andere kinderen kreeg ik commentaar op deze “aanmoedigingscadeautjes”.

Samen met Truus hebben we de afgelopen weken de markten hier afgestruind op zoek naar spijkerbroeken en warme truien voor de komende “winter”. Op de markt ligt al deze (tweedehands/derdehands) kleding op een stuk zeil op de grond, het is graaien en zoeken om kleding zonder gaten en in de goede maten te vinden. Als de buit binnen is, kan het uitdelen beginnen. Erg leuk om hierbij te assisteren, maar nog een heel gepuzzel om alle 230 kinderen van goedpassende kleding te voorzien. Bij de meiden gaat het eigenlijk vrij snel, maar tegen mijn verwachting in blijken vooral de jongens een beetje kieskeurig. Ook al heb je maar één andere broek, een broek met roze bloemetjes of glittertjes, daar wil je toch niet mee gezien worden! Na de operatie kleding uitdelen, is de extra klus naast mijn gewone bezigheden het wegen van de kinderen, tegelijkertijd krijgen ze van Maria (assistent-matron) tabletten tegen wormen.

Verder ga ik mee met Truus op huisbezoek om de nieuwe aanvragen te beoordelen. Via de directeur van de basisscholen in de buurt komt er regelmatig een lijstje met namen binnen van kinderen die ondersteuning nodig hebben. Er wordt dan eerst een huisbezoek gedaan om te kijken hoe de thuissituatie is. Want helaas komt het ook voor dat hier misbruik van wordt gemaakt en blijken er familieleden op het lijstje te staan. Maar hoe beoordeel je het verschil tussen arm, erg arm en het allerarmst? Welke kinderen hebben het echt nodig om opgenomen te worden in het programma? De huisbezoeken worden altijd gedaan samen met een Malawiaanse medewerker, zij vertaalt van Chichewa naar Engels en andersom. Op het aanmeldingsformulier staan dingen die we in Nederland niet zo snel zullen bedenken, maar die hier zeker wat zeggen over je financiële positie. Zijn de muren van je huis van opgedroogd modder of van bakstenen? Ligt er stro op het dak of zijn er golfplaten? Zitten er ramen in het huis? Heeft de familie een koe? Een varken? Of misschien een kip? Hoeveel manden met maïs komen er van het veldje als er geoogst wordt? De kinderen wordt gevraagd wat ze vanochtend hebben gegeten: “niets”. Wat hebben jullie gisteravond dan gegeten: “ook niets”. En gisterenmiddag dan: “wat pompoenbladeren”. Dit is maar een voorbeeld van de schrijnende situaties die je meemaakt bij de huisbezoeken. Gelukkig is er door steun vanuit Nederland en Canada de mogelijkheid dat kinderen bij hun familie blijven wonen, maar dat er hulp en ondersteuning wordt geboden in het dagopvangcentrum.
Hartverscheurend was het toen we hoorden dat een vrouw van 28 jaar was overleden, haar man en 3 kleine dochtertjes blijven achter.... Gek genoeg (in mijn ogen) bekommert de vader zich vaak in zo’n situatie niet over de kinderen, dit wordt gedaan door de familie van de moeder. Ook hier zijn we op huisbezoek geweest waar een oud omaatje en de tante hun best deden om voor de drie kinderen te zorgen. De twee oudste meisjes zijn na de intake opgenomen in het programma, de baby van nog maar één maand oud is te jong voor het programma en werd doorverwezen naar een andere stichting, Open Arms, een opvanghuis speciaal voor baby’s. Het vervoer hier naartoe is moeilijk dus we bieden hen een lift aan, als we hen de volgende dag op komen halen staat er een hele delegatie klaar om in te stappen: tante met de baby, vader, oom, de stokoude chief en de iets minder oude tweede chief. Met het hele gezelschap gaan we eerst naar de kinderbescherming om de papieren in orde te krijgen en rijden daarna naar Open Arms. Hier blijkt door een misverstand de plek helaas al vergeven te zijn en brengen we de hele delegatie onverrichter zake weer naar huis. Op de laatste dag dat ik werk wordt er echter gebeld dat er een plekje is, fijn om het kleine baby’tje nog een keer te zien en even vast te houden, want het bleef toch door m’n hoofd spoken. Triest voor de familie om haar hier achter te moeten laten, maar op deze manier heeft ze wel een kans om in leven te blijven. Gelukkig mag de familie haar vaak bezoeken en als ze niet meer afhankelijk is van babyvoeding zal ze hopelijk na ongeveer 2 jaar weer terugkomen bij haar familie.

Voordat ik naar Malawi vertrok kwam er uit verschillende (verrassende) hoeken geld en steun bij de sponsoracties! Het geld heeft de volgende bestemmingen gekregen:
- er zijn twee extra alfabetiseringsgroepen gestart (volwassenenonderwijs)
- opening van een kleuterschool in de regio Zomba-Mayaka
- 2 zonnepanelen voor studenten, in hun onderkomen is geen elektriciteit. De panelen zijn aangesloten op 1 TL-lamp en 2 kleinere lampen, op deze manier kunnen ze ’s avonds toch studeren. Er is er één aangeschaft voor het onderkomen van de jongens en één voor de meiden.
- vanuit een gift met een specifiek doel zijn Bijbels in het Chichewa gekocht.
Allen (nogmaals) heel hartelijk dank voor de giften, inzet en het meeleven en bidden!
Ook wil ik iedereen bedanken die mij een kaartje hebben gestuurd, post ontvangen en open maken was iedere keer weer een feestje! Vind je het vreemd dat ik je niet persoonlijk heb bedankt voor een kaartje/brief/pakketjes, inmiddels blijkt dat er helaas ook veel post NIET is aangekomen.

En dan is het toch echt m’n laatste dag in Malawi! Mijn emoties vliegen alle kanten op. Want ik heb er heel veel zin in om in Nederland m’n lieve familie te zien, Benjamin te knuffelen, leuke plannen te maken met m’n vrienden, de waardebon voor de high tea met m’n vriendinnen te gaan verzilveren, een frikandel speciaal met patat te eten, genieten van het lekkere brood in Nederland, en nog een frikandel speciaal! En dan is er nog m’n leuke baan in het ziekenhuis die op me wacht. Dus naar huis gaan is zo erg niet! Maar toch....
Wat is het moeilijk om al die lieve bruine snoetjes gedag te moeten zeggen, nog een laatste keer geef ik ze hun bordje nshima, geef ik ze les, luisteren we samen naar een bijbelverhaal, zingen we en lachen we, nog een laatste knuffel, nog een laatste high five en nog een hand of een knuffel voor mijn Malawiaanse collega’s en dan is het tijd om te gaan!
Als ik buiten kom ben ik sprakeloos, alle 230 kinderen met hun teachers staan op de trappen van het Daycare Centre om me toe te zingen en uit te zwaaien. Het prachtig gezongen lied “The grace of our Lord Jesus Christ be with you all” zal ik nooit meer vergeten. Ik kan me goed houden, maar in de auto komen er toch wat tranen. Wat heb ik een ontzettend mooie tijd gehad en wat heb ik ervan genoten!

Na de wisseltruc “veel kleren eruit – veel souvenirs erin” lukt het om de koffers dicht te krijgen. Na afscheid van het personeel op het terrein word ik door Wim en Truus naar het vliegveld gebracht. Na wat machtsvertoon van de douane en mijns inziens een onterechte boete over mijn “Ali Illegali periode” in Malawi laten ze mij er eindelijk door. Dat was even flink zweten en ik haal nog net mijn vliegtuig. Dan vind ik het even iets minder fijn om alleen te reizen, maar de rest van de reis verloopt gelukkig voorspoedig, met een klein vliegtuig vlieg ik van Blantyre naar Kenia. De vier uur wachten in Nairobi gaat nog vrij snel als ik daar allerlei mensen spreek. Met een enorm groot vliegtuig zijn we vervolgens de hele nacht onderweg. Om half 6 de volgende ochtend sta ik weer op Nederlandse bodem en word ik heel lief verwelkomd op Schiphol en later ook nog eens in Vriezenveen. Lieve familie, vriendinnen, een spandoek, een persoonlijke welkom thuis slinger, een kijkdoos, een fototaart, wat een verrassingen!

En nu ben ik al een ruime week weer in Nederland en heb tot nu toe nog geen last van een omgekeerde cultuurshock. Het is fijn om iedereen weer te zien en te spreken en ik geniet dubbel en dwars van al het lekkere eten. En heel ongemerkt… verdwijnen de keelklanken uit Malawi (ooohooh, eeeheeh, iiiieeee). Ik hoef me niet meer zo dom te voelen dat ik er pas na twintig minuten achter kom dat de overige mensen in de stilstaande minibus betaald krijgen om het een vol busje te laten lijken die op punt staat te vertrekken, maar ik pak gewoon weer m’n eigen vertrouwde Kaatje. Ik ga van een land waar de meerderheid van de vrouwen pruiken of nephaar heeft, naar een omgeving waar ik de enige bent een hoofd vol afrovlechtjes (Ja, ik heb er een poosje voor gezeten, 2 vrouwen hebben 5 uur non-stop gevlochten). En je weet ook dat je weer in Nederland bent al alles gestructureerd en op tijd gaat, en je niet meer na hoeft te denken over het verschil tussen: I am coming now now", "I am coming now", "I am on the way coming", "Let me come" , en "Let me try to come".
Maar juist ook al die verschillen in allerlei dingen maakten het verblijf in Malawi tot een belevenis en een verrijking! Malawi, het doet/deed wat met me!

Bedankt voor het medeleven, de reacties en het volgen van mijn tijd in Malawi!
Voorlopig is dit mijn laatste blog, ik ga de draad van het werkende Nederlandse leventje weer oppakken. Wie weet, komt er nog wel eens een vervolg.... ;-)

Liefs, Marieke