De verschillende kanten van Malawi

Hoi allemaal! Ruim twee weken zijn er alweer voorbij na mijn vorige blog, hoog tijd om jullie even weer bij te praten!

Het is ook al weer twee weken dat we zijn “verhuisd”. Wim, werkzaam bij de stichting, is nu een maand in Canada. Jentine, Rianne en ik verblijven nu tijdelijk in zijn huis. De huizen staan op hetzelfde terrein, ik ben een dagje thuis gebleven om de spullen van ons te verhuizen naar “de buren”. Even weer wennen, maar al heel snel voelde dit ook weer als ons eigen plekje. De eerste nacht een driedubbele check langs de verschillende hekken en deuren, eenmaal achter slot en grendel met een indrukwekkende sleutelbos nog in de hand, doen we het alarm voor de nacht erop. Dachten we… de volgende ochtend doen we hetzelfde trucje om het alarm er weer af te halen. En dan gaat met een oorverdovend lawaai het alarm af…. Daar komen de honden en wachtmannen al aanstormen, oeps, pepani pepani (sorry)… niets aan de hand! Gelukkig zijn we nog op tijd met het afbellen van het externe beveiligingsteam. En het alarm… dat doen we er ’s nachts niet meer op! Met de vrijwilligers onderling gaat het echt heel goed, de samenwerking op het project en in huis loopt gesmeerd, er is een gezellige sfeer en we hebben veel lol.

Onze dagen beginnen hier vroeg, rond 5 uur is al het al helemaal licht. Dan duurt het (gelukkig!) nog wel even voordat we eruit zijn, maar na het ontbijt vertrekken we met de auto of met de minibus naar het project in Mbulumbuzi. Vroeg in de ochtend zijn de kleuters op school, als ze ons zien aankomen beginnen ze keihard onze namen te roepen, erg schattig! We hebben de afgelopen weken veel met hen geknutseld en gekleurd. De kleuters zijn het knutselen helemaal niet gewend, iets netjes vouwen of kleuren vinden ze lastig. Maar nu we het vaker doen zien we toch een beetje vooruitgang in de fijne motoriek en de eindresultaten! Na de pauze, als alle kleuters hun pap ophebben, doen we vaak een spelletje met ze of zingen we liedjes. Vanaf 11 uur komen de eerste basisschoolleerlingen binnen druppelen, hun reguliere lessen op de basisschool zitten er dan al op. De docenten van de stichting geven de kinderen dus eigenlijk “extra” les (klassikaal) en wij geven ze bijles (individueel of in groepjes). In standard 1 (groep 3) de getallen aanleren en bij de oudere kinderen verder met de tafels aanleren en overhoren. Tussen de middag helpen we mee om het eten uit te delen aan de kinderen, natuurlijk moet je dan ook zelf wat nshima (maïspap) eten. De nshima hoort zo dik te zijn dat je er met de hand stukjes af kan breken en het kan kneden. Met een beetje groente erbij (anders zit er weinig smaak aan), ga ik het zelfs nog lekker vinden!
Nu ik hier ruim een maand ben, merk je dat je een band met de kinderen krijgt. Ik geniet er erg van om met hen te werken. De kinderen genieten ook van de aandacht die je hen geeft, als je ergens gaat zitten, is het elke keer weer een wedstrijdje voor ze om met zoveel mogelijk kids, zo dicht mogelijk op me te gaan zitten. Als onze dag er op zit, worden we altijd door de kids uitgezwaaid en vanaf nu zelfs in 3 talen: Tionana, Bye bye, Doei doei!
Er loopt altijd wel een groepje kinderen mee door de maïsvelden naar de verharde weg om ons te zien vertrekken in de minibus. We zijn inmiddels gewend aan het reizen in overvolle minibusjes, maar toch maken we er de gekste dingen mee. We vallen behoorlijk op als 3 blanke meiden en dat wel blijkt dat ze ons (her)kennen was toen ik een dag ander werk ging doen in Blantyre en ze aan de andere meiden vroegen: Where is your friend? Het hutjemutje opgepakt zitten in een busje blijkt ook een goed moment te zijn om een gesprek met ons aan te knopen, dit zijn vaak hele leuke gesprekken waarin je Malawianen beter leert kennen en we iedere keer vertellen waar we wonen , welke taal we spreken en we even flink te overdrijven hoe koud het in Nederland wel niet is. De minibus blijkt ook een geschikte plaats om achter onze relatiestatus te komen, hier maken we ons vaak met een leugentje om bestwil vanaf. Toch maken we hier regelmatig aanzoeken mee, het blijft bizar dat voordat je je mond open doet om iets te zeggen al ten huwelijk wordt gevraagd en dat alleen om je huidskleur. De ene keer is het best grappig en kunnen we er na de tijd hard om lachen, maar als de niet-zo-heel-stille-aanbidders maar door blijven gaan zijn we blij als we het minibusje weer uit stappen.
Soms doen de mannen hun uiterste best om onze aandacht te trekken, zie je naast je opeens iemand heel lenig uit het kleine raampje van de minibus springen en roepen: “Have a nice journey, white ladies!”

De werkzaamheden op het project worden zo nu en dan afgewisseld met andere werkzaamheden. Mee op huisbezoek om kinderen op te nemen in het project, mee naar het ziekenhuis of de aidskliniek. De kwaliteit van de medische zorg die ik tot nu toe gezien heb leek me heel goed, hierbij wel te bedenken dat als je hier maar betaalt er deuren opengaan die voor anderen gesloten blijven.
Dat een periode in een ontwikkelingsland verandering brengt in je kijk op “de wereld” en ontwikkelingswerk en je meer en meer doet relativeren ervaar ik nu weer opnieuw. Je leert meer te accepteren dat "anders" ook kan, en niet per definitie slecht(er) is. Ik blijf grenzen verleggen hier, in de dingen die ik meemaak, zie of denk te durven. Als ik heb bedacht dat dit het armste gezin met de slechtste leefomstandigheden is wat ik ooit heb gezien, blijkt het bij het volgende gezin zelfs nog erger te zijn. Het is schrijnend om te zien hoe sommige kinderen hier leven en opgroeien. Het is fijn om dan toch iets voor ze te kunnen betekenen, ik zie nu met eigen ogen wat een verschil financiële adoptie kan maken in het leven van een kind.

Op zaterdag nemen we echt even afstand van het werk op het project en hebben we tijd voor onszelf. Meestal bestaat ons programma uit lekker uitslapen en wat van Malawi zien.
Twee weken geleden zijn we op zaterdag naar Mount Mulanje geweest. Een bezoek aan de hoogste berg van Malawi wordt ons door iedereen aanbevolen. Maar voordat we daarover konden meepraten, kregen we eerst een spannende rit cadeau. We hadden voor die dag een driver gehuurd want we zagen het nog niet zo zitten om die lange rit zelf te maken. Links rijden, overal mensen en geiten langs de kant van de weg en toeterende auto’s die zomaar overal tussendoor racen. Eenmaal onderweg waren we niet meer zo zeker van de driver, hij had erg veel moeite met het schakelen. Het beeld dat dit opleverde was een auto die als een raket vooruitschoot óf 5 keer achter elkaar hortend en stotend vooruitging en dan weer afsloeg. De chauffeur had zelf ook in de gaten dat het niet zo lekker ging en bleef zichzelf, al zwetend en trillend, keihard moed in zingen. Op een gegeven moment was het zo erg dat er politie kwam vragen of het wel goed met hem ging. Na een gratis rijles (ik heb maar niet verteld over mijn eigen prestaties bij het CBR), met duidelijke stappen over de handrem, koppeling, schakelen en gas geven ging het een beetje. Toch leek het me goed om bij een steile afgrond met wat rotsen eronder waar we gevaarlijk naar beneden zakten om even een ingreep uit te voeren door aan de handrem te trekken. Eenmaal aangekomen bij Mount Mulanje hebben we het angstzweet achtergelaten in de auto om plaats te maken voor wat ander zweet. Heerlijk om een berg te beklimmen met een temperatuur van rond de 45 graden ;-) Maar het uitzicht was het absoluut waard. Het is hier prachtig, de berg is omringd door theeplantages en in de verte zie je dorpjes en andere bergen liggen. We maken een tocht naar de watervallen, door de prachtige natuur. Af en toe lijkt het net alsof we in een tropisch regenwoud lopen. Als we weer terug zijn aan de voet van de berg zijn we het er unaniem over eens dat we de driver de terugweg niet meer laten rijden. Dus daar ging ik, voor het eerst zelf achter het stuur in Afrika, links rijdend al hobbelend over de zandwegen.... En het ging goed!! Zelfs de driver zat een stuk lekkerder dan de heenweg :-) 

Afgelopen zaterdag zijn we weer met elkaar op stap geweest. Nu was er ook een Nederlands stel mee die zich al jaren inzetten voor het aanleggen van waterpompen in de dorpjes. We zijn met elkaar naar de groentemarkt en souvenirsmarkt geweest (misschien in een later blog meer over de markt, daar kan ik bijna een apart blog over schrijven). Verder hebben we met elkaar een klein ziekenhuisje en een instelling voor gehandicapten bezocht. Heel gezellig om met andere Nederlanders op pad te zijn en we hebben in één zaterdag weer veel verschillende dingen gezien en gedaan!

Bedankt voor al jullie leuke, lieve reacties op mijn blog. Het doet me goed dat er zo meegeleefd wordt, het is heerlijk om even wat uit Nederland te horen: de post, mailtjes en appjes. Verder vind ik Skype een geweldige uitvinding :-) Heel fijn om even bij te kletsen met familie en vrienden, zelfs Opa en Oma Bom heb ik gezien en gesproken via Skype!

Tot de volgende keer!
Tionana, Bye bye, Doei doei!