Studentenweek: Work hard and dream big!

Muli bwanji azungu!

Time flies when you’re having fun! Vorige week een hele mooie, gezellige week gehad met de studenten (middelbare school) die dankzij sponsors in Nederland en Cananda naar school kunnen gaan. De studenten hebben nu 3 weken vakantie en aangezien ze allemaal op verschillende scholen zitten, komen ze 1 week van hun vakantie naar de summerclass die de organisatie hen aanbiedt. Vanuit de verschillende districten kwamen de studenten aan in de laadbak van een open truck of met de minibus. Een gezellige boel met in totaal 162 studenten, het hele gebeuren deed me denken aan een schoolkamp. Er is een school afgehuurd met 4 lokalen, overdag is er een druk lesprogramma met veel verschillende vakken, maar vooral bijles in Engels en wiskunde. ’s Avonds maken de schoolbanken plaats voor de matjes om op te slapen. Maar voordat het tijd is om te gaan slapen is er elke avond een debat, avondsluiting en daarna buiten koortjes die dansen en zingen. Met zoveel studenten in één lokaal lijkt misschien maar een benauwd gedoe, maar deze keer was ik wel blij iedereen hutje mutje opgepakt zaten, want het was berekoud! Summerclass is een vaststaande term, maar wat het weer betreft was Winterclass beter geweest. In Malawi is het regenseizoen ten einde, er is nu een echte overgang merkbaar naar de winter in juni en juli. Deze overgangsperiode is denk ik te vergelijken met onze herfst, maar na een koude week hadden we vandaag gelukkig weer een lekkere zonnige dag!
Voor de teachers en de medewerkers van de stichting was het een enorme drukke week. Maar wat doe je als vrijwilliger allemaal in zo’n week? Geen wereldschokkende dingen, maar helpen waar je kan en waar nodig, het is fijn om zo je steentje bij te kunnen dragen. Alle studenten krijgen, naast het schoolgeld, ook ondersteuning in kleding en schoolspullen. Door de kleermaker worden de maten opgenomen voor een schooluniform, maar iedereen krijgt ook een “gewoon” stel kleren. Ik mag me ontfermen over het uitdelen van de kleding bij de meiden. De meiden mogen in kleine groepjes naar binnen, de geordende stapels waar ze uit kunnen kiezen zien er na een paar minuten uit als de chaos tijdens de sale bij H&M. De kassa, bestaand uit een tafeltje met een schrift waarin ze hun handtekening moeten zetten voor de gekregen spullen, kunnen ze niet ongemerkt passeren. Ik was er voor gewaarschuwd, maar het blijkt echt nodig te zijn om het aantal uitgezochte kledingstukken te controleren, want hier en daar toch beteuterde gezichten als ik de “extraatjes” er tussenuit vis. Ze weten de regels dus het is niet goed te praten, maar soms is het wel begrijpelijk in hun situatie die niet te vergelijken is met de gemiddelde Nederlandse kledingkast.
De maaltijden voor deze grote groep worden gekookt door een kok, die eigenlijk maar 1 (zware) taak heeft, uren roeren in de immense pan nshima. De rest wordt gedaan door vrijwilligers uit het dorp, deze vrouwen zijn de hele week aanwezig en op deze manier erg betrokken bij het werk dat de stichting doet. Ik vind het elke keer weer leuk om te helpen met het uitdelen van het eten. Alle borden worden eerst op de grond uitgestald, er wordt opgeschept en dan worden alle bordjes weer opgepakt van de grond en één voor één aan de studenten gegeven, het werkt maar ’t zou in Nederland de ergonomische keuring niet doorstaan ;-)
Verder heb ik in twee verschillende klassen een les gegeven over (Engelse) spreekvaardigheid, kort wat vertelt over logopedie en mijn werk als logopedist in een ziekenhuis. Het doel van deze les was dat de studenten Engels durven te spreken en het ook echt doen! Want het is prima dat er onderling Chichewa gesproken wordt, dit is de nationale taal, maar de officiële taal is Engels. De studenten kregen de opdracht om allemaal kort wat te vertellen in het Engels. Hierbij aangegeven dat Engels ook niet mijn moedertaal is en dat ik ook fouten maak in het Engels (een heleboel zelfs), dus voor mij hoeven ze niet bang zijn. Met veel aanmoediging dat iedereen het moet proberen en dat het niet erg is om fouten te maken, gaan de eersten van start. Samen met een docent beoordeel ik de korte “speeches”, al snel merken we dat er veel niveauverschil is. Na 60 speeches, en een hele tijd later, besluiten we na een kort overleg verschillende prijzen (cadeautjes uit Nederland) te geven, o.a. een paar aanmoedigingsprijzen voor mensen waarvan het Engels niet subliem is, maar die ondanks vreselijk nerveus te zijn enorm hun best bleven doen (één jongen stond het huilen echt nader dan het lachen).
De grootste klus voor mij deze week was echter: foto’s maken! De studenten hebben allemaal een brief geschreven aan hun sponsor en daarbij hoort natuurlijk ook een recente foto. Nu had ik me voorgenomen dat het geen saaie statieportretten zouden worden, maar leuke foto’s voor de sponsor. Nu gaat de doorsnee Malawiaan helemaal in het gelid staan voor een foto en kijkt dan alsof er net iets ernstigs gebeurd is. Dus leuke foto’s maken (in mijn Nederlandse ogen dan), is makkelijker gezegd dan gedaan. Om de studenten zich zo comfortabel mogelijk te laten voelen bij deze gekke fotograaf, mochten ze zelf kiezen voor hun schooluniform of “gewone” kleding en ook de meegenomen attributen mochten op de foto. Dit varieerde van een klein fotootje van de “adoptieouders” tot een hele verzameling bloemen. Tot mijn grote verbazing waren het vooral de jongens die de omgeving bij de school leeg plukten om met halve struiken op de foto te gaan. Tot zover… het is hun eigen foto… maar gelukkig mocht ik wel wat zeggen over de manier waarop ze op de foto zouden komen. Dus leuke “spontane” houding en natuurlijk… lachen! Voor deze serieuze klus had ik een assistent toegewezen gekregen, Enock riep telkens groepjes van 5 studenten in de klas en hield de administratie bij. Het is natuurlijk wel fijn dat de sponsor echt de foto van hun student krijgen, gelukkig dat ik hierbij een heuse assistent had, want ik zag de sponsors zich al verwonderen over een wel heel erg veranderde student in één jaar… Het was een hele klus om al die studenten leuk én lachend op de foto te krijgen, maar na anderhalve dag houdingen voordoen, duizend keer “Sekerera, please smile!” roepen, foto’s schieten, foto’s terugkijken en de studenten laten kiezen, staat echt iedereen er (mooi) op! En ben ik door de studenten omgedoopt tot Miss Sekerera :-) Gelukkig zijn de studenten (en de medewerkers) tevreden over de foto’s. Wim besluit voor iedereen een foto te laten afdrukken, dat is voor de studenten echt heel bijzonder, erg leuk om te zien hoe blij ze ermee zijn!
Als er even wat opgehaald moet worden uit kantoor, ongeveer 30 min. rijden, bied ik aan om het te gaan halen. Even weer auto rijden! Omdat het al bijna donker wordt gaat er een studente met me mee. We kletsen gezellig over studie/werk, onze families etc. Naast de overeenkomsten blijken er ook verschillen te zijn, die in de auto zichtbaar aanwezig zijn. Waarschijnlijk is ze alleen public transport gewend en heeft ze nog nooit in een echte auto gezeten. Ze zit echt super dicht op me, bijna bovenop de versnellingspook en omdat ze de gordel om haar hoofd doet hangt ze zichzelf bijna op. Als de bestemming bereikt is wil ze via de bestuurderskant uit de auto klimmen, ze heeft geen idee hoe de deur te openen. Onvoorstelbaar voor haar leeftijdsgenoten in Nederland.

Wat erg fijn was aan deze gezellige studentenweek waren de gesprekken, de mooie kerkdienst op zondagochtend, het massale zingen tijdens de dagsluitingen en de koortjes die ’s avonds zingen onder de indrukwekkende sterrenhemel (alleen voor die prachtige sterrenhemel zou je hier al eens naartoe moeten gaan). De gesprekken met de studenten bestonden vooral uit het over en weer vragen naar elkaars familie, studie/werk, en heel belangrijk, het eten! Want de Malawianen kunnen zich echt niet voorstellen dat wij allemaal in leven blijven zonder nshima… in eerste instantie gelooft niemand mij, no nshima… it’s unbelievable! Als ik echt volhoud moeten ze het maar aannemen, maar het blijft moeilijk om te geloven en ze blijven zich afvragen wat wij dan toch van maïs maken ;-)
Maar het mooiste om te horen zijn toch de dromen van deze studenten, dromen over een goede opleiding, een mooi beroep en een betere toekomst. De één wil teacher worden: “omdat goed onderwijs heel belangrijk is voor kinderen in Malawi om verder te kunnen komen”. De ander droomt ervan om verpleegkundige te worden: “ik zou graag zieke mensen willen helpen”. ’s Avonds tijdens het debat zorgt de stelling/vraag “What is better, to be a nurse or a teacher?” voor een heleboel reacties. Maar er zijn er ook die rechten willen studeren, piloot willen worden of serieuze dromen hebben om arts te worden “omdat ik teveel mensen om me heen heb zien sterven aan ziektes/problemen die eenvoudig verholpen hadden kunnen”. Maar je hoort ook berichten over studenten met allemaal negens op hun lijst, die niet worden toegelaten tot de studie geneeskunde, deze “elitaire” opleiding is hier alleen toegankelijk is voor de studenten die een zak geld meebrengen. Maar ik hoop dat ook deze studenten kans krijgen op een vervolgopleiding waarvan ze dromen en later een goede baan krijgen. Lieve studenten, blijf dromen, bidden en volhouden!

Ik wil iedereen bedanken voor de leuke, lieve kaartjes die ik krijg. We gaan 1 keer per week naar het postkantoor om de postbox te legen. En elke keer voel ik me een klein beetje jarig, deze week zaten er zelfs 9 kaarten in! De week daarvoor zaten er zelfs 2 pakketjes bij van lieve vriendinnen! Familie, vrienden, ouders van vrienden, kennissen, mensen uit de kerk stuurden allemaal kaartjes, mijn kastdeuren hangen inmiddels helemaal vol! Zikomo kwambiri!

Voor iedereen Goede Paasdagen!
Ik hoop volgende week nog een laatste blog te plaatsen vanuit Malawi.

Tionana! Liefs, Marieke
Ps. Foto’s worden weer in etappes geplaatst. ..