The expert in anything was once a beginner
Blijf op de hoogte en volg Marieke
17 Februari 2014 | Malawi, Blantyre
Mwuli bwanji! (Hallo, hoe gaat het?) Ndiri bwino, kaya inu? (Met mij gaat het goed, als het met jou ook goed gaat). Zikomo (Dankjewel).
De begroetingen in het Chichewa komen inmiddels weer vloeiend uit m’n mond, gelukkig lijkt het deels op Nyanja, de taal in Zambia. Veel verder dan de standaard zinnen in het Chichewa ga ik het ook niet brengen. De Malawianen moeten altijd ontzettend lachen als je hen begroet in het Chichewa, nou bekruipt me soms het akelige gevoel dat ze niet alleen lachen omdat ze het zo geweldig leuk vinden om begroet te worden in eigen taal, maar meer omdat mijn uitspraak waarschijnlijk erg komisch is. Als logopedist probeer ik nog een beetje mijn eer hoog te houden en doe mijn uiterste best, maar ik ben en blijf natuurlijk een Mzungu met een daarbij passende uitspraak van het Chichewa.
Maar dat je non-verbaal ook een heel eind kunt komen, blijkt wel in de kleuterklas. De kleuters spreken nog geen of minimaal Engels. Engels is de officiële taal waarin wordt lesgegeven, maar dit wordt alleen bij de oudere kinderen gedaan. Toch proberen we in de kleuterklas spelenderwijs al wat Engelse woordenschat op te bouwen. Knutselen wordt hier niet of weinig gedaan, afgelopen week hebben we ons daarom bezig gehouden met tekenen, kleuren, Engelse woordjes en getallen oefenen. Wat ook ontzettend leuk is Engelse kleuterliedjes zingen met de kids, ze zingen echt keihard mee, geweldig om te zien/horen!
Ook nemen we telkens een groepje kinderen apart om een tekening of brief te maken voor de sponsors, er komen over een tijdje echte kunstwerkjes naar Nederland!
Bij de kinderen van de basisschool geef ik bijles in….. ja houd je vast… rekenen! Degene die weten wat mijn prestaties waren bij wiskunde liggen nu naast hun stoel van het lachen.
Maar “gelukkig” is rekenen ook niet de sterkste kant van de meeste Malawiaanse kinderen, dus ik kan ze toch nog iets bijbrengen ;-) Met de andere twee vrijwilligers ben ik een project gestart om de tafels aan te leren en/of te herhalen. We hebben hier een mooi beloningssysteem voor ontwikkeld met een stickerkaart voor de tafels van 0 t/m 12. Na 120 beloningskaarten tekenen, schrijven en knippen, weet je weer hoe makkelijk een printer of kopieerapparaat kan zijn.
De eerste leerlingen zijn gestart met de tafels opzeggen, dit is voor ons een indicatie waar wij kunnen starten met het aanleren of herhalen van de tafels. Ik kan kort zijn: genoeg werk te doen!
De stichting steunt veel projecten op verschillende plekken in Malawi: zorg voor (wees)kinderen, steun voor studenten, kleuterscholen en volwassenonderwijs. Kort wat achtergrondinformatie over het project waar ik veelal werkzaam ben: Timotheos Foundation streeft zoveel mogelijk naar opvang van (wees)kinderen bij eigen familie in eigen dorp. De kinderen worden overdag opgevangen bij de dagopvang in Mbulumbuzi. Hier kunnen ca. 200 kinderen opgevangen worden. De jongste kinderen gaan naar de kleuterschool, de oudere kinderen worden na de lessen op de plaatselijke basisschool opgevangen en krijgen bijles in de vakken: Engels, Chichewa en rekenen. De kinderen krijgen pap en een warme maaltijd; daarnaast wordt er een verhaal uit de Bijbel verteld. Indien nodig krijgen de kinderen ook kleding, dekens of slaapmatten.
Meestal kunnen we 2 dagen per week meerijden met de medewerkers van de stichting. De andere dagen gaan wij (de vrijwilligers) met de minibus, de meest gangbare manier van openbaar vervoer voor Malawianen in en rond de steden. Een minibus is een klein busje (zoals de naam al doet vermoeden) maar met een duizelingwekkend aantal zitplaatsen. Mochten jullie net als ik beelddenkers zijn, gebruik dan deze werkwijze met eenvoudige stappen hoe een Malawiaanse minibus te vullen. Google op Toyota Hiace en teken er 5 bankjes in, zet op elke bankje zeker 4 passagiers, teken er voor wat extra vulling nog wat kinderen op schoot bij. Onder de bankjes teken je wat grote tassen of koffers en voor de voeten van de passagiers passen wel wat zakken maïs en een verdwaalde (levende) kip. Omdat het jammer zou zijn als de kleine ruimte van de kofferbak niet benut zou worden teken je daar zoveel zakken maïs of houtskool als mogelijk. Helaas past de klep dan niet meer dicht, maar als je een touwtje spant van de ruitenwisser naar de onderkant van de auto is dit ook weer verholpen. Een minibus moet altijd even op gang komen, teken er daarom ook wat vriendelijke mensen bij die bereid zijn om een duwtje te geven. Om het gevoel compleet te maken denk je er een Afrikaans gospellied bij (volume op maximaal) en als je echt een luxe minibus wilt teken je een paar losse boxen op het dashboard zo net voor de voorruit. Verder versier je de minibus met prachtige spreuken zoals: “Only God knows your future” of “The expert in anything was once a beginner”. We vertrekken natuurlijk niet eerder dan dat de maximale hoeveelheid passagiers ruim is overschreden, dat die blanke, ongeduldige mensen met die horloges om na een uur wachten weer uitstappen om te vragen wanneer we nu eindelijk vertrekken is toch ongelooflijk. Als we vertrekken (gelukkig voor het humeur van de blanken), past de assistent driver altijd nog wel bij iemand op schoot. Hij moet natuurlijk wel mee om het geld aan te nemen van iedereen, maar om daar nou een aparte stoel voor vrij te houden? Met het eerste geld rijden we linea recta naar de benzinepomp. Daarna kan de reis beginnen met een achtergrondmuziekje van rammelende, loszittende onderdelen en een hele serie knipperende lampjes waaruit blijkt dat bijvullen van olie, koelvloeistof etc. niet de hoogste prioriteit heeft. De drivers rijden hier absoluut goed en we komen iedere keer gelukkig veilig op plaats van bestemming aan. Maar zoals het gaat met de meeste dingen, je raakt er aan gewend. De samengeknepen billen blijven, gelukkig nu alleen nog veroorzaakt door het gebrek aan ruimte.
Het vervoer blijft hier voor voldoende verhalen zorgen. Afgelopen vrijdag mocht ik weer mee op pad, dit keer om voedsel uit te delen namens de HHK. Op dit moment is er een hongerperiode, de voorraad is meestal op en de nieuwe maïs kan nog niet worden geoogst.
We zijn ’s ochtends al vroeg op pad, de driver is er gelukkig ook op tijd met z’n vrachtauto. Maar bij de leverancier van de maïs is er wat vertraging (Sjonge, is er nu al weer ruim een uur voorbij? Ik word goed in wachten, mensen!.) Uiteindelijk kunnen we gaan laden en ben ik verantwoordelijk voor het tellen van de zakken maïs, want helaas (maar soms begrijpelijk) valt er letterlijk en figuurlijk nog wel eens wat van de vrachtwagen. We zijn klaar met laden en de vrachtauto hangt prachtig scheef. Zelfs ik zie dat de ene band zo plat is als een dubbeltje. Om mij te vriend te houden rijdt de driver al hortend en stotend naar het tankstation om toch maar wat lucht bij in de banden te doen. Ready to go! Bij de eerste gemeente zakken we met vrachtauto en al weer naar beneden als we de berg op rijden, dus als de vrachtauto niet bij de berg komt, moet de berg maar bij de vrachtauto komen. We vragen de gemeente daarom maar om de zakken maïs onderaan de berg te komen ophalen. Als we op weg zijn naar de volgende gemeente belanden we middenin een uren durende Afrikaanse regenbui. De onverharde wegen die normaal vrij goed begaanbaar zijn, veranderen in het regenseizoen in één modderbende. De driver heeft vast een goede slipcursus gehad, want we glibberen van de ene kant van de weg naar de andere kant. Maar gelukkig belanden we elke keer nét niet naast de weg. Maar dan verliezen we toch de strijd tegen de modder, we zakken steeds verder weg en uiteindelijk zitten we muurvast met de vrachtauto met ruim 3000 kilo maïs, middenin de bush. Waarschijnlijk ontvangen ze hier een soort Amber Alert als er een truck gestrand is, want binnen de kortste keren staat er een grote groep mannen/jongens die graag even hun indrukwekkende spierballen willen laten zien. Met 15 man aan de voorkant duwen, trekken en hijsen heeft geen resultaat. Hetzelfde verhaal, maar dan aan de achterkant, heeft ook geen resultaat. Na overleg komen we tot de conclusie dat het misschien handiger is om eerst af te laden, weer wat krachttraining, we schieten los uit de modder en dan weer opladen. Het afgesproken bedrag voor de hulp wordt gegeven, waarna een akelig gevecht begint over de onderlinge verdeling van het geld. Ook dat is Afrika. De rest van de weg vervolgen we al dansend in de cabine over de hobbels en kuilen. Op plaats van bestemming zie ik groen en geel van de misselijkheid, maar met een big smile dat we gelukkig veilig zijn aangekomen.
Lieve mensen, dank voor jullie leuke reacties, berichtjes en mailtjes! Deze week de eerste post gehad, echt geweldig!
Liefs uit Malawi van Marieke
De begroetingen in het Chichewa komen inmiddels weer vloeiend uit m’n mond, gelukkig lijkt het deels op Nyanja, de taal in Zambia. Veel verder dan de standaard zinnen in het Chichewa ga ik het ook niet brengen. De Malawianen moeten altijd ontzettend lachen als je hen begroet in het Chichewa, nou bekruipt me soms het akelige gevoel dat ze niet alleen lachen omdat ze het zo geweldig leuk vinden om begroet te worden in eigen taal, maar meer omdat mijn uitspraak waarschijnlijk erg komisch is. Als logopedist probeer ik nog een beetje mijn eer hoog te houden en doe mijn uiterste best, maar ik ben en blijf natuurlijk een Mzungu met een daarbij passende uitspraak van het Chichewa.
Maar dat je non-verbaal ook een heel eind kunt komen, blijkt wel in de kleuterklas. De kleuters spreken nog geen of minimaal Engels. Engels is de officiële taal waarin wordt lesgegeven, maar dit wordt alleen bij de oudere kinderen gedaan. Toch proberen we in de kleuterklas spelenderwijs al wat Engelse woordenschat op te bouwen. Knutselen wordt hier niet of weinig gedaan, afgelopen week hebben we ons daarom bezig gehouden met tekenen, kleuren, Engelse woordjes en getallen oefenen. Wat ook ontzettend leuk is Engelse kleuterliedjes zingen met de kids, ze zingen echt keihard mee, geweldig om te zien/horen!
Ook nemen we telkens een groepje kinderen apart om een tekening of brief te maken voor de sponsors, er komen over een tijdje echte kunstwerkjes naar Nederland!
Bij de kinderen van de basisschool geef ik bijles in….. ja houd je vast… rekenen! Degene die weten wat mijn prestaties waren bij wiskunde liggen nu naast hun stoel van het lachen.
Maar “gelukkig” is rekenen ook niet de sterkste kant van de meeste Malawiaanse kinderen, dus ik kan ze toch nog iets bijbrengen ;-) Met de andere twee vrijwilligers ben ik een project gestart om de tafels aan te leren en/of te herhalen. We hebben hier een mooi beloningssysteem voor ontwikkeld met een stickerkaart voor de tafels van 0 t/m 12. Na 120 beloningskaarten tekenen, schrijven en knippen, weet je weer hoe makkelijk een printer of kopieerapparaat kan zijn.
De eerste leerlingen zijn gestart met de tafels opzeggen, dit is voor ons een indicatie waar wij kunnen starten met het aanleren of herhalen van de tafels. Ik kan kort zijn: genoeg werk te doen!
De stichting steunt veel projecten op verschillende plekken in Malawi: zorg voor (wees)kinderen, steun voor studenten, kleuterscholen en volwassenonderwijs. Kort wat achtergrondinformatie over het project waar ik veelal werkzaam ben: Timotheos Foundation streeft zoveel mogelijk naar opvang van (wees)kinderen bij eigen familie in eigen dorp. De kinderen worden overdag opgevangen bij de dagopvang in Mbulumbuzi. Hier kunnen ca. 200 kinderen opgevangen worden. De jongste kinderen gaan naar de kleuterschool, de oudere kinderen worden na de lessen op de plaatselijke basisschool opgevangen en krijgen bijles in de vakken: Engels, Chichewa en rekenen. De kinderen krijgen pap en een warme maaltijd; daarnaast wordt er een verhaal uit de Bijbel verteld. Indien nodig krijgen de kinderen ook kleding, dekens of slaapmatten.
Meestal kunnen we 2 dagen per week meerijden met de medewerkers van de stichting. De andere dagen gaan wij (de vrijwilligers) met de minibus, de meest gangbare manier van openbaar vervoer voor Malawianen in en rond de steden. Een minibus is een klein busje (zoals de naam al doet vermoeden) maar met een duizelingwekkend aantal zitplaatsen. Mochten jullie net als ik beelddenkers zijn, gebruik dan deze werkwijze met eenvoudige stappen hoe een Malawiaanse minibus te vullen. Google op Toyota Hiace en teken er 5 bankjes in, zet op elke bankje zeker 4 passagiers, teken er voor wat extra vulling nog wat kinderen op schoot bij. Onder de bankjes teken je wat grote tassen of koffers en voor de voeten van de passagiers passen wel wat zakken maïs en een verdwaalde (levende) kip. Omdat het jammer zou zijn als de kleine ruimte van de kofferbak niet benut zou worden teken je daar zoveel zakken maïs of houtskool als mogelijk. Helaas past de klep dan niet meer dicht, maar als je een touwtje spant van de ruitenwisser naar de onderkant van de auto is dit ook weer verholpen. Een minibus moet altijd even op gang komen, teken er daarom ook wat vriendelijke mensen bij die bereid zijn om een duwtje te geven. Om het gevoel compleet te maken denk je er een Afrikaans gospellied bij (volume op maximaal) en als je echt een luxe minibus wilt teken je een paar losse boxen op het dashboard zo net voor de voorruit. Verder versier je de minibus met prachtige spreuken zoals: “Only God knows your future” of “The expert in anything was once a beginner”. We vertrekken natuurlijk niet eerder dan dat de maximale hoeveelheid passagiers ruim is overschreden, dat die blanke, ongeduldige mensen met die horloges om na een uur wachten weer uitstappen om te vragen wanneer we nu eindelijk vertrekken is toch ongelooflijk. Als we vertrekken (gelukkig voor het humeur van de blanken), past de assistent driver altijd nog wel bij iemand op schoot. Hij moet natuurlijk wel mee om het geld aan te nemen van iedereen, maar om daar nou een aparte stoel voor vrij te houden? Met het eerste geld rijden we linea recta naar de benzinepomp. Daarna kan de reis beginnen met een achtergrondmuziekje van rammelende, loszittende onderdelen en een hele serie knipperende lampjes waaruit blijkt dat bijvullen van olie, koelvloeistof etc. niet de hoogste prioriteit heeft. De drivers rijden hier absoluut goed en we komen iedere keer gelukkig veilig op plaats van bestemming aan. Maar zoals het gaat met de meeste dingen, je raakt er aan gewend. De samengeknepen billen blijven, gelukkig nu alleen nog veroorzaakt door het gebrek aan ruimte.
Het vervoer blijft hier voor voldoende verhalen zorgen. Afgelopen vrijdag mocht ik weer mee op pad, dit keer om voedsel uit te delen namens de HHK. Op dit moment is er een hongerperiode, de voorraad is meestal op en de nieuwe maïs kan nog niet worden geoogst.
We zijn ’s ochtends al vroeg op pad, de driver is er gelukkig ook op tijd met z’n vrachtauto. Maar bij de leverancier van de maïs is er wat vertraging (Sjonge, is er nu al weer ruim een uur voorbij? Ik word goed in wachten, mensen!.) Uiteindelijk kunnen we gaan laden en ben ik verantwoordelijk voor het tellen van de zakken maïs, want helaas (maar soms begrijpelijk) valt er letterlijk en figuurlijk nog wel eens wat van de vrachtwagen. We zijn klaar met laden en de vrachtauto hangt prachtig scheef. Zelfs ik zie dat de ene band zo plat is als een dubbeltje. Om mij te vriend te houden rijdt de driver al hortend en stotend naar het tankstation om toch maar wat lucht bij in de banden te doen. Ready to go! Bij de eerste gemeente zakken we met vrachtauto en al weer naar beneden als we de berg op rijden, dus als de vrachtauto niet bij de berg komt, moet de berg maar bij de vrachtauto komen. We vragen de gemeente daarom maar om de zakken maïs onderaan de berg te komen ophalen. Als we op weg zijn naar de volgende gemeente belanden we middenin een uren durende Afrikaanse regenbui. De onverharde wegen die normaal vrij goed begaanbaar zijn, veranderen in het regenseizoen in één modderbende. De driver heeft vast een goede slipcursus gehad, want we glibberen van de ene kant van de weg naar de andere kant. Maar gelukkig belanden we elke keer nét niet naast de weg. Maar dan verliezen we toch de strijd tegen de modder, we zakken steeds verder weg en uiteindelijk zitten we muurvast met de vrachtauto met ruim 3000 kilo maïs, middenin de bush. Waarschijnlijk ontvangen ze hier een soort Amber Alert als er een truck gestrand is, want binnen de kortste keren staat er een grote groep mannen/jongens die graag even hun indrukwekkende spierballen willen laten zien. Met 15 man aan de voorkant duwen, trekken en hijsen heeft geen resultaat. Hetzelfde verhaal, maar dan aan de achterkant, heeft ook geen resultaat. Na overleg komen we tot de conclusie dat het misschien handiger is om eerst af te laden, weer wat krachttraining, we schieten los uit de modder en dan weer opladen. Het afgesproken bedrag voor de hulp wordt gegeven, waarna een akelig gevecht begint over de onderlinge verdeling van het geld. Ook dat is Afrika. De rest van de weg vervolgen we al dansend in de cabine over de hobbels en kuilen. Op plaats van bestemming zie ik groen en geel van de misselijkheid, maar met een big smile dat we gelukkig veilig zijn aangekomen.
Lieve mensen, dank voor jullie leuke reacties, berichtjes en mailtjes! Deze week de eerste post gehad, echt geweldig!
Liefs uit Malawi van Marieke
-
17 Februari 2014 - 21:24
Hetty Pol:
Haha, wat leuk dat je tafels leert aan de kinderen. schattig om die foto's te zien.
Wij hebben hier nu vakantie, maar na de deze week laat ik de foto's zien in de klas. veel plezier in Malawi! -
18 Februari 2014 - 08:09
Papa En Mama.:
Lieve dochter,
Geweldig dat we zo weer met je mee kunnen "reizen" door Malawi!
Geniet van de tijd in Mbulumbuzi en omgeving.
We wensen je alle goeds en zegen.
Liefs van Papa en Mama.
-
18 Februari 2014 - 08:14
Gerrita En Jan:
Hallo Marieke,
Wat fijn dat je zoveel kunt betekenen voor deze mensen in Blantyre e.o. We lezen uit je verhalen dat ‘’uli ndimagwira ntchito mphunzitsi’’ erg wordt gewaardeerd door de kinderen. Je zult vast veel voldoening krijgen van dit werk. A beginner was go, an expert coming back.
Bij jouw beeldspraak over de minibus gaan we ons een echte BOM(MEL)BIEL voorstellen, wat een efficiëntie, en dan zeg je dat ze niet zo goed kunnen rekenen daar, maar ze snappen wel hoe het werkt.
Good bye, and go well
Gerrita, Jan, Anne-Wil en Friso Dekker.
PS: we hebben natuurlijk wel even gegoogeld.
-
18 Februari 2014 - 21:43
Jolise:
GEweldig je verhaal weer...herkenbaar...en wat kun je heerlijk schrijven:)
hard aan het werk zo te lezen. Super gaaf.
Veel succes en sterkte met het geduld opbouwen, wachten enz. Go with the flow:-)
Liefs -
18 Februari 2014 - 22:28
Arjan En Gerdien:
Ha Marieke,
Wat heb je weer een schitterend verhaal geschreven.
Ook de foto,s maken je verhaal echt compleet, zo kunnen we lezen en zien wat je allemaal mee maakt.
Succes met alles en pas goed op je zelf.
Liefs van ons allemaal -
19 Februari 2014 - 13:39
Lisa En Leon:
hahahah dat verhaal over die minibus! ik ben maar niet gaan tekenen maar zag het helemaal voor me!
Wat leuk om ook even weer wat van de taal te horen!!
Wat een mooi project en wat fijn dat je daar zo lekker bezig bent (ook al is het wiskunde haha)
Heel veel liefs, big hug and have fun! -
19 Februari 2014 - 20:02
Annerieke:
Ha Marieke,
Ik hou van die beeldspraak, zie het helemaal voor me - haha, die bus uitpuilend en jij er tussen in;)
Je hebt met het op- en afladen ook gelijk je fitness gedaan betreft krachttraining - "even" 3000 kilo op en afpakken! Respect!!
Succes en ik zie weer uit naar je volgende blog
Liefs -
21 Februari 2014 - 17:12
Judith W.:
Lieve Marieke...
Heerlijk weer even wat over je te lezen! En weer een prachtig verhaal..
En die minibus... Haha geniaal.. Kzie het helemaal voor me..
En dat werk wat je mag doen, erg leuk!
Liefs,
Judith -
26 Februari 2014 - 16:40
Fam. Heikamp:
Marieke,
Wees in alles Gode bevolen,
fam uit Staphorst
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
