Een tijd van komen en een tijd van gaan

Beste lezers,

Een leeg word-bestand kijkt me nu al een tijdje uitnodigend aan om de ervaringen van de laatste weken in Malawi met jullie te delen. Mijn agenda zit alweer lekker vol en laat zich blijkbaar sneller aanpassen aan het Nederlandse ritme dan ik, dus een afsluitend blog heeft even op zich laten wachten.
Maar nu neem ik jullie toch graag nog even mee terug naar Malawi.

SPONSORACTIE
Wat is er veel geld gegeven via de speculaasactie van dit najaar, in totaal € 4.500!!! Ik heb mijn best gedaan om zorgvuldig om te gaan met dit gegeven geld en hier een goede bestemming voor te vinden. In overleg met Timotheos Foundation is het geld besteed aan de volgende doelen:
- € 3.500,- voor de bouw van een schoolblok voor groep 5 – 8 in Namitambo (10% van de bouwkosten). De kinderen die in het sponsorprogramma zitten gingen eerst allemaal naar plaatselijke scholen, sinds 2 jaar is Timotheos gestart met de bouw van eigen basisscholen. Eerst is er alleen een blok gebouwd met klaslokalen voor de lagere groepen. Nu komen er dus ook klaslokalen bij voor de hogere groepen en kunnen alle kinderen straks naar de eigen basisschool bij het project!
- € 500,- voor een bijeenkomst met bejaarde mensen in Mbulumbuzi, in het stukje hieronder wordt beschreven hoe zo’n bijeenkomst verloopt.
- € 300,- voor de afbetaling en het onderhoud van het terrein in Mapanga.
- € 200,- speciaal gegeven voor lectuur wordt gebruikt voor (kinder)Bijbels.
Bedankt klinkt zo makkelijk, maar ik meen het uit de grond van mijn hart; dank voor jullie steun, de giften, de inzet, het meeleven en bidden!

MAMA IN MALAWI
De laatste 2 weken van mijn verblijf kreeg ik bezoek! Helaas kon mijn oom door omstandigheden niet komen, maar mijn moeder durfde het gelukkig aan om de reis alleen te maken. En daar stond ze, mijn lieve dappere mama, op vrijdag 18 januari helemaal te stralen op het vliegveld in Blantyre na een lange maar voorspoedige reis. We hebben ons erover verwonderd dat alles zo goed is verlopen! Het was mooi om te zien hoe mijn moeder alles in zich opnam die eerste dagen. Ik ging dingen die voor mij al redelijk vanzelfsprekend zijn geworden ook weer opnieuw zien. Ik had als verrassing de eerste middag een ontmoeting met de student geregeld die door mijn ouders gesponsord wordt. Dit was voor mijn moeder (en ook voor mij) een onvergetelijke ontmoeting. Omdat hij al wat ouder is en goed Engels spreekt konden we absoluut een gelijkwaardig gesprek met hem voeren. Tijdens de weeksluiting en ook op zondag kon mama alvast oefenen met zichzelf voorstellen en speechen zoals hier bij iedere gelegenheid gebruikelijk is. Zodra de mensen horen dat ze mijn moeder is, is de reactie altijd heeeel enthousiast, met veel “Wow, your Mum!” en “O so special!” wordt ze overal als een eregast binnengehaald. Moeders hebben in Malawi een hele belangrijke rol binnen het gezin en worden met veel respect behandeld. Voor mij was het weer heel leuk om te zien hoe mijn moeder én de Malawiërs genoten van het contact.
De daaropvolgende dagen stond ons een druk programma te wachten. Omdat mama zoveel mogelijk wilde zien en ook meewerken had ik een aantal projecten uitgezocht. Vanwege een naderende inspectie van de regering was het belangrijk om de kleding, de matrassen en de muskietennetten in de verschillende weeshuizen te controleren. Ik had de achterliggende weken op de marktdag mijn ogen goed open gehouden om tussen alle bergen tweedehands kleding de goede en leuke spullen eruit te vissen. En blijkbaar heb ik toch wat onderhandelingstalent geërfd van mijn vader want na wat afdingen kunnen we onze voorraad kleding voor de weeskinderen iedere week aanvullen en blijf ik netjes binnen het budget ;) Het is zelfs zo dat als de matron (met wie ik iedere week naar de markt ga) een keer alleen op de markt loopt ze aan haar vragen waar de blanke amai is en dat ze iets speciaals voor me in de aanbieding hebben! Ook mijn moeder heeft in Nederland veel kinderkleding ingezameld en meegenomen naar Malawi. In het guesthouse had ik 1 lege slaapkamer gebombardeerd tot kledingopslag maar ik zag zelf door de bomen het bos niet meer met al die bergen kleding, mijn moeder vond het juist een geweldige klus om hier weer een geordend kledingmagazijn van te maken. Dus met een grote, gesorteerde kledingcollectie vertrokken we op pad naar het 1e weeshuis. Bij het controleren van de kleding lieten we alle kinderen hun eigen stapeltje kleding ophalen, meestal waren het maar kleine stapeltjes… De kleding werd aangevuld met een paar nieuwe broeken, rokken, jurken, t-shirts, ondergoed en schoenen. We kwamen er al snel achter dat ons westerse idee van wat bij elkaar past niet gedeeld wordt door de Malawiërs ;) Als wij de kledingmaat bepaald hadden (klein, middel, groot) lieten we de kinderen voor zover mogelijk zelf kiezen. Die gezichtjes… onbetaalbaar!! Fantastisch vonden ze het om zelf te kunnen kiezen en ieder kledingstuk werd eerst aan de voorkant en aan de achterkant uitgebreid bekeken voordat de keuze werd gemaakt. Zo zijn we 3 dagen op pad geweest naar de verschillende weeshuisjes, echt een geweldige klus waar we allemaal van hebben genoten.

Daarnaast had ik 2 agogo meetings georganiseerd in de periode dat mijn moeder in Malawi was.
Agogo’s zijn de oudere mensen, die hebben het vaak zwaar hier. Ze zijn arm, lijden honger en dragen vaak de zorg voor hun kleinkinderen. Ook al zijn er diverse stichtingen werkzaam hier, er wordt weinig georganiseerd voor deze oudere mensen. Daarom is het mooi dat we twee bijeenkomsten hebben kunnen organiseren voor deze vergeten groep. Eén in Mbulumbuzi en één in Namitambo. Bij het organiseren zijn de plaatselijke dorpshoofden en de dominee betrokken, zij selecteren welke ouderen de hulp het meest nodig hebben. Deze ouderen worden uitgenodigd voor de bijeenkomst, die begint met meditatie en gebed; want ondanks de zichtbare armoede en ellende mag er verteld worden over de rijkdom in God. Na het officiële gedeelte krijgen de ouderen allemaal een warme maaltijd. Tot slot krijgen ze allemaal een tasje met wat spullen mee voor thuis. Spullen zoals een flesje drinken, zout, suiker, kaarsen, lucifers, vaseline, potloden, zaklampje etc. Ook etenswaren zoals zakjes soya vlees, 1 kg bonen en 10 kg maismeel. Een heel mooi geschenk waar deze ouderen erg dankbaar voor zijn.

SPONSORPROGRAMMA
In mijn vorige blog schreef ik over kinderen die opgenomen werden in het programma, inmiddels kan ik melden dat al deze kinderen een sponsor hebben en dagelijks onderwijs en voeding krijgen! Wat een verschil kan dat maken in een kinderleven, ineens zoveel meer toekomstperspectief.
Wat ook erg mooi is om te zien hoeveel brieven en kaarten er gestuurd worden vanuit Nederland en Canada naar de sponsorkinderen. Dozen vol post stonden er klaar en zijn door de vrijwilligers gesorteerd en zo nodig vertaald in het Engels. Voor de jongere kinderen wordt de post ook vertaald in het Chichewa. De kinderen worden helemaal enthousiast als ze uit de klas worden geroepen omdat er post voor hen is. Er wordt echt even een momentje van gemaakt, de brief of kaart wordt gelezen en als er een aardigheidje en/of een foto bijzit wordt dit uitgebreid bewonderd. Vooral foto’s van de blanke sponsor(familie) doen het altijd erg goed. En net zoals hier wel eens wordt gedacht dat alle Malawiërs op elkaar lijken, denken zij dat alle blanken familie van mij zijn ;)
Dus wilt u/jij iets sturen naar uw sponsorkind/scholier; het is de tijd en moeite dubbel en dwars waard!

AFSCHEID EN WELKOM
Zoals alles zijn tijd heeft was het voor mij na 10 weken het moment gekomen om afscheid te nemen, laat ik daar nu eens helemaal niet goed in zijn…
Ik heb weer met veel plezier voor Timotheos mogen werken, oude vrienden ontmoet en nieuwe vrienden gekregen. Wat kunnen brengen maar ook veel kunnen leren. Men leeft bij de dag en veel meer in afhankelijkheid. (Toen ik een keer helemaal klaar was met de zoveelste tropische regenbui die mijn drukke programma totaal in het honderd liet lopen, vroeg ik onnadenkend aan de matron: "Wanneer houdt deze regen nou eindelijk eens op?" Het verontwaardigde antwoord was: "Amai, I'm not Jesus!!" Met schaamrood op m'n kaken had ik hier niets meer aan toe te voegen).
Men zoekt naar oplossingen die binnen handbereik liggen en dat zorgt voor de meest leuke situaties waar ik met een grote glimlach op mijn gezicht aan terugdenk. De hartverwarmende gastvrijheid. Delen van het weinige wat je zelf hebt. Zo kreeg ik bij mijn afscheid een aantal briefjes, kaartjes en cadeautjes van de lokale medewerkers, erg bijzonder. Het afscheid valt me niet mee, ik hoor iedere keer dat ik niet weg mag gaan en in Malawi moet blijven. Ook deze keer zijn er banden opgebouwd of verstevigd met mensen die ik nu weer moet loslaten en ik moet mijn werkzaamheden afronden of overdragen. Na een laatste groet, een knuffel, een lach en toch ook wat tranen is het echt tijd om te gaan. Heel fijn dat ik de terugreis samen met mama kan maken. De lange overstaptijd in Kenia geeft ons tijd om alles wat we gedaan en gezien hebben een beetje te laten bezinken, heel waardevol dat ik dit nu samen met haar kan delen omdat zij het ook echt meegemaakt heeft.
En dan… Nederland… eerst een heel blij weerzien met mijn vader, broertjes en vriendinnen die als verrassing allemaal naar Schiphol zijn gekomen. Later thuis ook met mijn lieve omaatje, broers en zussen, familie en vrienden! Wat een zegen als er zoveel lieve mensen zijn om je welkom te heten in Nederland! Een prachtig versierd huis, lekkere taart, overal bloemen en een slinger vol met Malawi-foto’s, wat een ontvangst! De daaropvolgende dagen blijkt dat het wennen in Nederland meer is dan alleen mijn koffer uitpakken en alles weer opruimen. Nu ik weer aan het werk ben is het wel makkelijker om in het ritme te komen.
Malawi en Nederland, zo verschillend dat het voelt alsof het 2 werelden zijn. Toch kan ik me ondanks de afstand en al de verschillen in beide werelden goed thuis voelen. Maar als ik op de ene plek ben houdt het ook in dat er altijd ‘iets’ mist van de andere plek. En dat ‘iets’ laat zich niet altijd onder woorden brengen. Soms mis je bepaalde personen, maar het kan ook een bepaald gevoel of moment zijn dat je mist. En zoals ik in het verleden al eens schreef; Nederland is mijn vaderland. En Malawi dan… misschien mijn moederland?

Bedankt voor het meeleven, de kaartjes die ik per post ontving, de reacties op mijn blog en het volgen van mijn tijd in Malawi!
Voorlopig is dit mijn laatste blog, ik ga de draad van het werkende leventje in het Twentse ziekenhuis weer oppakken en blijf daarnaast actief als vrijwilliger voor Timotheos vanuit Nederland. Als er in de toekomst een vervolg komt in Malawi laat ik het jullie weten!

Liefs, Marieke