Over regen, kippen en een indrukwekkend huisbezoek
Door: Marieke Bom
Blijf op de hoogte en volg Marieke
12 Januari 2019 | Malawi, Blantyre
Regelmatig krijg ik de vraag hoe het is om als Nederlandse vrijwilliger in Malawi te zijn en wat ik hier zoal doe. Ik ben bang dat het niet in één blog samen te vatten is, want geen enkele dag gaat zomaar voorbij. Iedere dag weer zijn er nieuwe indrukken en belevenissen, maar om dat allemaal op een lezenswaardige manier op papier te krijgen? Ik ga mijn best doen.
De zon komt hier ‘s ochtends rond 5 uur op, ook al word ik gewekt door het felle zonlicht door de gordijnen, ik draai me nog lekker een keer om totdat de geluiden op de compound me duidelijk maken dat het nu echt tijd is om op te staan. Na wat boterhammen met pindakaas kan de werkdag beginnen. Momenteel doe ik erg veel verschillende dingen, dit heeft o.a. te maken met het ziekteverlof van één van de veldwerkers. Per week krijg ik een planning waar momenteel veel regelzaken op staan. Voedsel en andere benodigdheden brengen naar de verschillende locaties, schoolgeld gaan betalen, inkopen doen op de markt etc. Als manusje-van-alles zie ik veel verschillende plekken in het zuiden van Malawi. Ik blijf me verwonderen over hoe prachtig het land nu is in het regenseizoen, de verschillende kleuren groen zijn niet te tellen. Alles groeit en bloeit door de vele regen die tot nu toe gevallen is. De mensen zijn erg blij met deze regen en noemen het een blessing, als de regen zo blijft komen is er in dit gebied zicht op een goede maisoogst dit jaar. Dat de regen ook wat ongemak met zich mee kan brengen is iets wat ik de afgelopen dagen goed heb gemerkt. Met al deze regen lijkt er ook een explosieve toename van insecten te zijn. Werkelijk waar overal zitten ze, tot in mijn kledingkast en dagcrème aan toe. Ook de kans om het zonder elektriciteit te moeten stellen is wat groter in het regenseizoen. Afgelopen week hebben we ruim 3 dagen zonder elektriciteit gezeten. Gelukkig hebben we wat kleine lampjes die op zonne-energie werken en kan ik mijn mobiel opladen bij de buren. Maar helaas is er geen internet en wat nog een groter probleem is, de koelkast/diepvries is er ook mee gestopt en na een paar dagen heel voorzichtig de deur opendoen en zo snel mogelijk weer sluiten komt er toch een wat typische geur vanaf. Zoveel mogelijk opeten en uitdelen, redden wat er te redden valt maar het blijft balen van de voorraad.
Een andere uitdaging die de regen met zich meebrengt is het bereiken van de verschillende locaties. Gelukkig heeft de stichting een aantal hogere 4 x 4 auto’s, wat echt geen overbodige luxe is. Zolang we op de verharde weg blijven is er geen enkel probleem, maar vooral de “dustroad” die volgt om de projecten te bereiken kan een uitdaging zijn. De lengte van de onverharde weg varieert van enkele tot tientallen kilometers. Afgelopen week stond er een bezoek aan twee locaties op het programma waarbij al vermeld werd dat de weg ernaartoe “not easy” zou zijn. Dat bleek nogal een understatement toen we eenmaal op weg waren. Aan beide kanten van de onverharde weg stroomde het water met snelheid langs de auto. Op sommige plekken was de weg daardoor zo smal dat het meer een voetpad leek. Opeens hield de weg op en was er alleen nog water voor ons. Mijn Malawiaanse collega verzekerde me dat ik het zeker ging redden en gaf allerlei bemoedigende adviezen :) Inmiddels ben ik wel wat gewend en weet ik wat de do en de don'ts zijn in zand, modder, water etc. Een slipcursus krijg je hier terwijl je rijdt. Hoewel ik me op zo’n moment absoluut niet moedig of dapper voel weet ik ook dat er niets anders opzit dan toch door te gaan. Teruggaan is geen optie want keren is absoluut onmogelijk. Dus hup, al drijvend en glijdend zachtjes door het water en we bereiken veilig de overkant. Gelukkig komt mijn Malawiaanse collega pas na de tijd met de opmerking: eeeh Marieke, gelukkig was het een stuk weggespoelde weg en geen weggeslagen brug! ;)
Bovenstaande is overigens niet bedoeld om te klagen over de regen, maar meer om jullie een inkijkje te geven in het dagelijks leven hier. Want zoals de Malawiërs het zeggen; regen is een zegen!
Als ik bij projecten in de buurt aan de slag ga en er geen spullen vervoerd hoeven te worden maak ik gebruik van de minibus, hét openbaar vervoer in Malawi. Google op “Toyota Hiace” en ziedaar een prachtige auto die hier zoveel wordt gebruikt dat het straatbeeld niet compleet is als je er geen ziet. Er zijn bepaalde vaste stops voor minibussen maar ook als je langs de kant van weg gaat staan en je hand opsteekt wordt je al snel opgepikt. Geen plek? Oké dan maken we plek. Want die Azungu (blanke) gaan we eens flink laten betalen voor dit ritje, helaas gaat dat feest niet door. De andere passagiers in de minibus vinden het prachtig als je hen begroet in het Chichewa (lokale taal). Dat doet het altijd goed, ook op de lokale markt kun je hier goed punten mee scoren. Iedere dinsdag ga ik met de matron (moeder van het project) naar de markt om daar groenten en fruit te kopen voor meer dan 200 kinderen. Iedere week weer een leuke klus! En vol bewondering kijk ik naar de vrouwen die zware teilen vol met mango’s of tomaten op hun hoofd dragen. Als de inkopen zijn gedaan en alles afgeleverd is het bij het Child Care Centre ga ik terug met de minibus. Ik word op een bankje gezet waar al 3 mensen zitten en ik pas hier als vierde nog wel bij. Maar ik ben heel snel weer in de benen als er naast mij van alles begint te kakelen en te fladderen! De man naast me blijkt 19 (!) levende kippen vast te houden, ik zie alleen maar 2 grote bundels met veren en snavels die aan de poten aan elkaar zijn vastgebonden, half onder het bankje gepropt. De mensen hebben het grootste plezier om mij, er wordt ongelovig naar mij geroepen: “Madam, fear of chicken?” Gelukkig is er een Malawiër, aardig als altijd, die aanbiedt om tussen mij en de kippenman te gaan zitten. Probleem opgelost!
Dan iets totaal anders wat veel indruk op mij gemaakt heeft. Bij de stichting zijn 2 aanvragen binnengekomen van families die om hulp vragen. Om te onderzoeken of deze families inderdaad support kunnen gebruiken wordt er een huisbezoek gepland. Samen met de dominee en de matron vertrekken we naar de betreffende dorpjes. Het eerste stuk met de auto maar al gauw is er enkel een voetpad met aan beide kanten maïs zodat we besluiten de auto te laten staan en verder te gaan lopen. Bij de eerste familie wacht ons een treurig verhaal. Gezeten onder een boom op een rieten mat vertelt oma dat zij de zorg heeft voor 3 kleinkinderen. De vader en moeder van deze kinderen zijn allebei omgekomen door een auto-ongeluk. Oma is te oud om te werken maar ze doet toch hier en daar wat “daglonerswerk” om op die manier wat eten te kunnen kopen voor haar kleinkinderen. De kinderen kunnen naar de overheidsschool maar ze hebben geen geld om kleding of schoolschriften te kopen dus ze gaan niet meer. Tot overmaat van ramp is het gammele huisje van modder en gras door de regens aan één kant ingestort. Een buurman die tijdelijk naar de stad is vertrokken heeft hen onderdak aangeboden maar als hij terugkomt moet deze oma met haar kleinkinderen het huis weer verlaten. Er blijkt verder geen familie te zijn die kan ondersteunen. Het is overduidelijk dat deze familie de steun van Timotheos Foundation kan gebruiken.
Bij de tweede familie aangekomen is de eerste aanblik ook heftig. Een moeder zit met 7 kinderen op de stoep voor haar huisje/hutje. De kinderen hebben kleren aan die tot de draad versleten zijn. Moeder vertelt dat haar man 2 jaar geleden is vertrokken en zijn verantwoordelijkheid voor de kinderen niet neemt. De moeder oogst nu al iedere keer iets van onrijpe mais of groenten om haar kinderen maar wat eten te kunnen geven. De laatste maaltijd was de dag ervoor, vandaag hebben ze nog geen eten gehad. Als ik vraag waarom de moeder nu om hulp vraagt (mijn inziens had dit gezin al veel eerder hulp kunnen gebruiken) antwoordt ze: ik heb zo goed mogelijk geprobeerd om voor mijn kinderen te zorgen, ik heb alles geprobeerd maar het lukt me niet (I failed). Dit breekt mijn hart…
Zo maar even twee verhalen van gezinnen uit Malawi, een moeder en een oma die er noodgedwongen alleen voorstaan en toch zo hun best proberen te doen voor hun (klein)kinderen. Ze strijden, ze vechten maar de dagelijkse realiteit is hard. Wat is het dan bijzonder dat er een helpende hand geboden kan worden in onderwijs, voeding, kleding etc. Ik moet hierbij denken aan de spreuk die ik van vrienden kreeg: we kunnen niet iedereen helpen, maar iedereen kan iemand helpen. Of dat nu in je eigen omgeving is of ver weg in Malawi. Eén kind helpen zal niet de wereld veranderen, maar het kan wel de wereld van dit kind veranderen! Daarom toch een oproep in dit blog: wilt u één van deze kinderen sponsoren voor 15 euro per maand? Neem dan contact met mij op of kijk op de website van Timotheos.
Ik hoop dat ik jullie een indruk heb kunnen geven van de verschillende werkzaamheden, zomaar wat verhalen met een lach en een traan over het dagelijks leven hier.
Liefs uit het mooie groene Malawi,
Marieke
-
12 Januari 2019 - 13:43
Hanneke:
Lieve Marieke.
Wat beleef jij toch veel in Malawi.
Ik heb heel veel bewondering en respect voor jou datje dit doet en kan.
Hele fijne dagen met je mams en ome Jan en geniet ervan.
Liefs Hanneke. -
12 Januari 2019 - 14:40
Engelien:
Lieve Marieke,
Wat is het leven toch hard voor sommige mensen, diep treurig allemaal.
Gelukkig mogen en kunnen jullie helpen.
Is het een idee om voor de volgende keer als je er weer heen gaat, geld voor een generator
mee te nemen?
Leuk idee voor een actie!
Ik wens jou en je moeder, die heel snel bij je komt een gezegende tijd toe.
En D.V een behouden thuiskomst.
Liefs, Engelien -
12 Januari 2019 - 14:50
Judith:
Lieve Marieke,
Heerlijk, om weer een blog van je te lezen. Ik ben er echt eventjes voor gaan zitten.
En wat heb je weer een prachtige blog veel belevenissen weten te schrijven.
Ik heb echt hardop gelachen bij het middelste deel van je verhaal! Ja, ik had echt even beeld.
Jij in de auto, of in de 'Toyata Hiace' oftewel 'minibus', ik zag het helemaal voor me.
Maar wat een totaal ander verhaal in het tweede deel van je blog.
Daar kan ik hier in Nederland geen voorstelling bij maken.
Dat het veel indruk op je gemaakt heeft, begrijp ik.
Daarin merk je wel dat het echt nodig is dat je er bent.
Marieke, wat mooi dat jij dit werk in Malawi kan en mag doen.
Lieve groet,
Judith
-
12 Januari 2019 - 15:45
Hanneke:
Lieve Marieke,
Wat heb je dit weer bijzonder mooi beschreven. Ik zie je daar zo rijden door het water en van schrik toen je die kippen zag! Haha....
Maar ook erg schrijnende situaties zeg! Heel bijzonder en goed dat jullie hen hulp willen en kunnen bieden! Wat een enorm contrast met onze manier van leven!
Dikke knuffel,
liefs Hanneke -
12 Januari 2019 - 16:30
Lisa:
Ha über-logo!:)
Wat een indrukwekkende blog heb je geschreven.
De prachtige natuur, belevingen in de cultuur daar
en dan het werk wat je daar kunt doen en verschil kunt
maken in zoveel levens!
Succes en plezier verder lieve Marieke!
-
12 Januari 2019 - 17:32
Gert Roelofs:
Wat een beeldend verhaal van je belevenissen! Mijn bewondering voor je inzet en je vermogen om je te geven aan de ander. Voor de ander het verschil maken voor betere omstandigheden - jij doet dat en bent gezegend met jou mogelijkheden en talenten.
Gods zegen toe gewenst en bewaring.
Oom Gert -
12 Januari 2019 - 18:52
Jolise :
Wauw Marieke. Mooi om een kijkje te nemen wat een stichting voor prachtig werk kan doen!
Het land is prachtig zo te lezen...kan het me voorstellen!
Poehh en even slikken zo het 2e deel van je blog! Wat mooi dat je met de stichting zulke praktische ondersteuning mag bieden.
Alles goeds daar! Enne euh ...wel even checken of het niet een weggeslagen brug is de volgende keer;-)
Liefs! -
13 Januari 2019 - 08:59
Annelien:
Lieve Marieke,
Wat een prachtige blog! Geniet van je tijd daar, ook starks samen met je ma!
Alle goeds gewenst!
Liefs, Annelien -
13 Januari 2019 - 14:23
Bea Te Biesebeek:
Hallo Marieke,
wat een geweldig werk doe je daar!
Succes nog verder en veel plezier samen met je moeder over enkele dagen!
lieve groet, Bea -
14 Januari 2019 - 09:11
Jan En Gerrita:
Lieve Marieke,
Na weken van ziekte en ziekenhuis opnames de reis verslagen van jou gelezen, en de mooie foto's gekeken. Elke foto vertelt.. een stil verhaal..
Het blijven prachtige avonturen die je beschrijft maar ook hoe je voor de medemens tot zegen mag zijn.
Zo tikt de tijd voort, en komen de laatste 14 dagen al in zicht van je verblijf in Malawi.
wensen je samen met mama een goede en gezegende tijd samen toe.
Ver weg en toch dicht bij.. denken we aan jullie. Een reis zonder Jan, ook dit loopt anders dan verwacht.. We hopen dat er DV een andere keer mag komen, om jou en het dierbare werk in Malawi te verkennen.
Goede terug reis en een behouden thuiskomst, bovenal Gods zegen.
veel lfs van Jan en Gerrita, Anne-Wil en Herjan, Friso en Annemarell.
-
14 Januari 2019 - 13:39
Gerdie:
Ha Marieke,
Wat leuk om weer een goed geschreven verslag te lezen.
Bijzonder wat je allemaal meemaakt.
Fijne tijd met je moeder de komende weken!
Groetjes van Leendert & Gerdie, Tim en Job -
28 Januari 2019 - 14:49
Frits En Lisanne:
Lieve Zus,
We hebben ook deze keer weer genoten van de boeiend geschreven blog!
De prachtige natuur door een gezegend regenseizoen, bijzonder! Het verhaal van de kippen in de auto, haha!
Goed om te lezen dat jou werk van grote betekenis mag zijn voor de lokale bevolking. Zoals je zelf schrijft, je kunt de wereld niet veranderen, maar wel voor iemand de wereld veranderen.
Wat mooi dat je nu ook aan mama kunt laten zien wat jou werk bij Timotheos inhoud. We wensen jullie samen een goede en behouden terugreis.
Liefs, Frits en Lisanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
